Misja Afryka 2017

W weekend przywitaliśmy w Mwanzie 9-osobową polską grupę, która w odpowiedzi na słowa Papieża, zeszła z kanapy i przybyła do Tanzanii, by dzielić się z innymi tym, czego doświadczyli w ubiegłym roku podczas Światowych Dni Młodzieży oraz by móc ubogacać się nawzajem doświadczeniem spotkania z drugim człowiekiem.

Przywitanie było jednym wielkim okrzykiem radości i wzruszenia, które obfitowało w gorące uściski i uśmiechnięte twarze pomimo zmęczenia wywołanego długą podróżą.

Ponieważ grupa przybyła późnym wieczorem a niedzielny poranek rozpoczęliśmy już przed 6, sen był bardzo krótki i intensywny. Ale emocje, które nam towarzyszyły były naszą siłą napędową.

Już o godzinie 7:00 wzięliśmy udział w Eucharystii w parafii Pasiansi.

Kościół wypełniony był po brzegi, zewsząd otaczali nas ludzie w wielobarwnych strojach i z zaciekawieniem się nam przyglądali, by tuż po homilii móc nieco więcej usłyszeć o tym skąd i dlaczego przybyliśmy. Bożka, opowiedziała o radości goszczenia tanzańskiej grupy w ubiegłym roku w Polsce, która przybywając na ŚDM, miała okazje poznać bliżej naszą kulturę, a Marysia podzieliła się niezwykłym doświadczeniu braterskiej miłości podczas drogi na Jasną Górę, natomiast gospodarze przedstawili perspektywę, z jakiej oni poznali Polskę i swoich przeżyć.

Historie zostały przyjęte z wielkim entuzjazmem i zaciekawieniem. Każdy z nas mógł poczuć, że jest mile widziany i nasza obecność jest wyjątkowym wydarzeniem, co zresztą można było dostrzec po zaangażowaniu jakie zostało włożone, by sprawić aby przyjęcie nas było atrakcyjne i jednocześnie serdeczne.

Marysia i Bożka w regionalnych polskich strojach

Grupa dzieląca się doświadczeniem pobytu w Polsce podczas Światowych Dni Młodzieży

Błogosławieństwo kapłana po procesji z darami

Furaha i Salama - Radość i Pokój

Licznie zgromadzeni witający nas gospodarze

Po zakończonej Eucharystii zgromadziliśmy się w pomieszczeniu, dosyć wąskim ale długim. Ci, dla których niestety zabrakło miejsca w środku, nie zniechęcali się. Okupowali budynek i nasłuchiwali dochodzących z sali głosów, przyglądając się pilnie temu co działo się wewnątrz.

Spotkanie rozpoczęliśmy prezentacją zdjęć i filmów z ubiegłorocznych wydarzeń. Tak, aby również Ci, którzy nie mogli wziąć w nich udziału, mogli doświadczyć choćby namiastki tego z czym zetknęli się ich rodacy.

Żyjemy w świecie, gdzie dochodzi do różnych podziałów, w którym nieustannie – w cieniu naszego życia – rozgrywają się krwawe wojny, w których giną niewinni ludzie, w świecie w którym są ludzie niebezpiecznie bogaci i tacy, którzy w swojej bezbronności bez echa odchodzą z tego świata. W świecie, w którym wartości moralne służące człowiekowi wypierane są geniuszem człowieka, indywidualną ciasnotą, czyniąc go lekceważącym.

Patrząc na świat w tej perspektywie, bardzo ujął mnie obraz ludzi z całego świat, którzy spotykają się w jednym miejscu, aby wspólnie z papieżem uczyć się wzajemnego szacunku, przełamywania barier i stereotypów, otwartości, bezinteresownej miłości i budowania lepszej przyszłości.

Film ukazywał momenty, w których twarze były uśmiechnięte a ciała rozruszane śpiewem i tańcem oraz takie, w których każdy w zasłuchaniu skupiał się na tym co ważne i zatapiał w modlitwie.

Zachęcam do obejrzenia dostępnych w internecie filmików, podsumowujących to nadzwyczajne wydarzenie. 

Podsumowanie Światowych Dni Młodzieży w Polsce

Brak miejsca w pomieszczeniu nie stanowił problemu

Warsztaty w grupach spotkały się z ogromnym zainteresowaniem również najmłodszych

Podczas gdy my pracowaliśmy w grupach, kobiety troszczyły się również o pokarm cielesny dla nas

Po napełniającej nadzieją prezentacji, podzieliliśmy się na grupy. Każda z nich starała się znaleźć odpowiedź na pytania, dotyczące miłości, miłosierdzia, ewangelizacji, relacji, wyzwań, z którymi zmagają się młodzi ludzie i wyborów jakich dokonują. Zaprezentowane owoce dyskusji były bardzo szczerymi przemyśleniami. Młodzi ludzie opowiadali o tym jak ważne są relacje z Bogiem i w rodzinie, o trudnościach związanych z brakiem pieniędzy na edukację oraz brakiem zatrudnienia, co w konsekwencji prowadzi do życia bez celu, o niechcianej ciąży. To pozwoliło nam bardziej poznać naszych gospodarzy i ujrzeć z czym zmagają się na co dzień oraz wartość Boga w ich życiu.

W kolejnej części programu uczyliśmy się naszych imion i kilku sentencji w języku gospodarzy – suahili, a oni próbowali wypowiadać zdania w języku polskim. Na koniec delegaci zaprezentowali postępy osiągnięte w edukacji. Już teraz wszyscy potrafimy się pozdrowić i przywitać. Niektórzy nauczyli się nawet wyznawać miłość.

Następnie miała miejsce część artystyczna. Tanzańczycy zaprezentowali nam tradycyjne tańce: sukuma, wakelewe dogori, wakulya i wahaya. Trudno opisać każdy z nich. Ale były one bardzo energiczne, a ostatni przypominał mi taniec kogutów na piachu, co podniosło tumany kurzu. Trzeba przyznać, że mają oni znakomite poczucie rytmu.

Taniec sukuma

Taniec wahaya

"Czarna madonna"

Polska grupa razem z uczestnikami Światowych Dni Młodzieży w Polsce odśpiewała „Czarną Madonnę”, co podkreśliło szczególny, duchowy charakter naszego spotkania i ich pobytu w Tanzanii.

Spotkanie miało bardzo międzynarodową formę, ponieważ wzięli w nim udział również koreańscy seminarzyści, którzy przyjechali na placówki misyjne SMA, by zdobyć misyjne doświadczenie. John porwał wszystkich zdumiewającymi zdolnościami raperskimi a Michael oczarował wszystkich swoją grą na okarynie, włoskim instrumencie dętym wargowym.

Raper John

Michael grający na okarynie.

W ostatniej części tanzańscy przyjaciele zaprezentowali spektakl. Niestety z powodu braku znajomości ich języka dotarł do mnie jedynie obraz i kuriozalne dźwięki. Miałam wrażenie jakbym patrzyła na ryczącego niedźwiedzia i słyszała dziki tłum ludzi.

Jak się potem dowiedziałam, przedstawienie ukazywało problemy z jakimi się zmagają. Pomimo tego, iż są ludźmi wierzącymi, uczestniczącymi w życiu kościoła, to bardzo często korzystają z pomocy szamanów. Chociaż wiara w szamańskie moce i korzystanie z ich usług zostały zabronione przez pierwszego prezydenta Zjednoczonej Republiki Tanzanii Juliusa Nyerere, to nadal można ich tutaj spotkać. Zdecydowanie odzwyczajanie się tego zachowania jest procesem. I prawdopodobnie trzeba poczekać przynajmniej jedno pokolenie, żeby wyzbyć się tych nawyków.

Inna historia zawarta w tym widowisku poruszała bardzo poważną trudność. Mianowicie ukazywała sprawę kradzieży. Tłum chciał zabić człowieka, który był złodziejem. Tacy ludzie są tutaj bardzo źle widziani, uważa się, że oni śmierdzą i rzeczywiście mogą zostać pozbawieni życia.

Byliśmy również świadkami historii, która ukazywała moc przebaczenia, opowiadając historię mężczyzny, którego zostawiła żona. Jednakże on chciał ją odnaleźć, był gotowy jej wybaczyć i z powrotem ją przyjąć.

Ogólny przekaz spektaklu nawiązywał do miłosierdzia, nawołując do oczyszczania naszych serc, do aktywnego uczestnictwa w życiu innych i pomocy im.

Faktycznie możemy być biernymi widzami scenariuszy, które realizują się wokół nas, a które wymagają naszej interwencji. Lecz to od każdego z nas indywidualnie zależy, jaką decyzję ostatecznie podejmiemy.

Młodzi artyści podczas spektaklu

W miejscowej tradycji, każde spotkanie kończy się posiłkiem. Dlatego również tutaj przed ostatecznymi podziękowaniami posililiśmy się lokalnymi specjałami, wśród nich były ugali i dagaa, regionalne rybki.

 

Pożywny posiłek i kwaśne mleko

To był niezwykły dzień. A jego zwieńczeniem były tanzańsko – koreańsko – polskie tańce, na które mieliśmy siłę do późnych wieczornych godzin. Przy okazji dowiedziałam się, że koreańska piosenka, jeszcze niedawno bardzo popularna w naszej ojczyźnie, „Psy – Gangnam Style”, jest nazwą dzielnicy w Seulu i jest obrazem stylu życia, jaki wiodą ludzie, mieszkający w niej. Mianowicie są bardzo bogaci. Życie w tym państwie jest bardzo trudne. Ludzie zmuszani są do nadgodzin i chociaż prawo określa ilość godzin w tygodniu, nikt tego nie przestrzega, sekretnie zmuszając ludzi do ciężkiej pracy, pozbawiając ich życia prywatnego. A ponieważ bardzo trudno zdobyć pracę, ludzie po prostu spełniają stawiane przed nimi oczekiwania. 

Zapraszam do polubienia strony i zapoznania się z blogiem prowadzonym przez polska grupę, która przyjechała na trzy tygodnie do Tanzanii: 

https://www.facebook.com/misjaafryka2017/

http://misjaafryka2017.blogspot.com/