"Obleczona w słońce."

Podobno rozmowa o pogodzie jest tematem zastępczym, gdy nie wiadomo o czym rozmawiać. I od niej chciałabym zacząć. Nie dlatego, że moje życie pozbawione jest wartych uwagi momentów. Ale to, czego obecnie doświadczam jest fenomenem, od dawna nie spotkanym. Od trzech tygodni jest w naszym regionie bardzo chłodno. Niebo jest zachmurzone a promieniom słonecznym udaje się bardzo sporadycznie przebić przez ciężkie chmury, by choćby na chwilę swym ciepłem otulić ziemię i rośliny, które by wzrastać bardzo ich potrzebują. Zastanawiam się czy to Bóg tak hojnie błogosławi Sukumom, którzy w ubiegłym roku doświadczyli niszczącej plony suszy? A może jestem świadkiem anomalii pogodowych? Faktem jednak jest, że pranie potrzebuje teraz dwóch dni by wyschnąć (wcześniej uprane rano było w południe już suche) a ja marznę, odziewając się czasem we wszystkie ciepłe ubrania jakie posiadam.   I tak w minioną sobotę, podczas konkursu chórów doświadczyłam najzimniejszego z zimnych dnia. ...

Kochani, czy już zdecydowaliście na rzecz jakiej organizacji pożytku publicznego przekażecie swój 1%? Za rok 2015 tylko połowa podatników przekazała swój 1%. Nie bądźmy obojętni w pomaganiu! Każda przekazana złotówka jest na wagę złota. Może np. pokryć koszt jednego ciepłego posiłku dla ucznia. Bądźmy soliDARni w czynieniu dobra! :) Wystarczy w odpowiedniej rubryce składanej deklaracji podatkowej wprowadzić numer KRS: 0000229579 W imieniu Afryki - dziękujemy za Wasze wsparcie!

My, Ania i Paulina, chciałybyśmy opowiedzieć Wam historie kobiet Sukuma, wśród których żyjemy. Pierwsze spostrzeżenia, oczywiście subiektywne, które mamy o Sukumkach dotyczą ich sposobu funkcjonowania w społeczeństwie: gościnność, pomocniczość, oddanie rodzinie, uderzająca pokora i szacunek dla autorytetu. Codziennie jesteśmy świadkami ich cichej obecności, która w ma w sobie siłę dla lokalnej wspólnoty, jaką ma fundament dla budowli. To one zdobywają pożywienie , pracują na roli, są więc żywicielkami rodziny, wychowują dzieci. Często nie mają wsparcia, ze strony mężów, którzy bywają w domu u jednej, drugiej... kolejnej żony, by po kilku tygodniach, miesiącach jadą do innej. W Tanzanii poligamia jest akceptowalna przez społeczeństwo i prawo. Zawsze można liczyć na ich pomoc. Jeśli nie mogą osobiście rozwiązać czyjegoś problemu, znajdą kogoś, kto to potrafi. Mimo że nie otrzymały gruntownego wykształcenia (większość nigdy nie uczęszczała do szkoły lub nie mogła jej ukończyć), ...

Kochani, tuż po moim przyjeździe do Tanzanii, zachęcałam Was by wesprzeć Emmanuela. Jego historię możecie przeczytać na moim blogu (http://obleczonawslonce.blogspot.com/2017/08/emmazing-help.html). Dzięki Waszej pomocy Emmanuel otrzymał okulary, które rozwiązały wiele jego problemów a jego siostrzeniec otrzymał szansę kontynuowania edukacji. Uwierzcie mi, nigdy nie zapomnę wyrazu jego oczu, gdy spotkałam się z nim, by przekazać mu te wspaniałe wiadomości. Było w nich widać nieskrywane wzruszenie, wdzięczność i radość, które dogłębnie dotykały serca. Jeżeli jeszcze nie przekonaliście się, że dając więcej zyskujemy, zacznijcie bezinteresownie pomagać a zobaczycie jak Wasze serca zaczną się przemieniać a dni wypełniać radością. W imieniu Emmanuela i swoim bardzo dziękuję za to, czego dokonaliście. A już niebawem pojawi się kolejna propozycja i szansa, by wspólnie zrobić coś dla innych :)

Grudniowe słońce w Tanzanii Od dłuższego czasu myślę o tym, że dawno nie opublikowałam nowego wpisu na blogu. Nie dlatego, że nie mam o czym pisać, bo zdumienia i powody do wdzięczności, którymi chciałabym się podzielić, pojawiają się każdego dnia. I tak bardzo je wypełniają, że niepostrzeżenie minął już ponad miesiąc od ostatniego tekstu. Gdy spoglądam jeszcze dalej wstecz oczom mojej wyobraźni ukazuje się niezwykły rok. Ku mojemu zaskoczeniu dokładnie pamiętam wydarzenia miesiąc po miesiącu. Ostateczny bilans wypadł pozytywnie – jestem szczęśliwa, chociaż nie zabrakło trudnych doświadczeń i negatywnych emocji.    W styczniu zmarła moja ukochana babcia. Miałam szczęście, że mogłam towarzyszyć jej do samego końca, przeżywając jednocześnie rekolekcje życia. Podczas gdy sprawując nad nią fizyczną i duchową opiekę, zdałam sobie sprawę, że w godzinie śmierci jedyne czego potrzebujemy to różaniec i Pismo Święte. Żadne materialne rzeczy nie dają takiego p...