Praca, która uszczęśliwia...

Pięciodniowe seminarium w Bugisi zapoczątkowało bardzo intensywny ale jednocześnie piękny i dający ogromną satysfakcję czas. Ożywiło ono również proces jeszcze większego uczenia się zaufania Bogu poprzez zdarzenia nie do przewidzenia oraz pojawiające się trudności. Jednocześnie dzięki tym przeżyciom mogłam doświadczyć ogromnej wolności poprzez zgodę na to co się działo. Ale to było możliwe tylko dzięki wierze, że każda ta chwila jest pobłogosławiona przez Boga.

Mimo że od początku seminarium zostało zaplanowane dla 20 dziewczyn z okolicznych wiosek, do ostatniej chwili nie wiedziałam, ilu uczestniczek mogę się spodziewać. Drogą informowania o takich inicjatywach jest przekazywanie listów do katechetów lub leaderów wiosek. Oczywiście każdy z nich bywa bardzo zajęty, miałam więc nadzieję, że mimo tego, uda im się zebrać odpowiednią liczbę zainteresowanych. Niestety do końca nie znałam liczby osób. A to dostarczało przeszkód związanych z przygotowaniem miejsc noclegowych, posiłków, potrzebnych materiałów. Założyłam więc maksymalną ilość. Jeszcze w dniu rozpoczęcia seminarium spodziewałam się tylko 8 – 13 dziewczyn, bo o tylu zostałam powiadomiona.

Pierwszymi przybyłymi osobami były facylitatorki. Zdawałam sobie sprawę, że w tej kulturze ludzi trzeba mocno przyciskać, aby w coś się zaangażowali, tak jakby w zachowaniu silnie identyfikowali się z nazwą swojego plemienia – Sukuma, co oznacza pchać. A ponieważ moja śmiałość w posługiwaniu się suahili nie jest jeszcze mocno rozwinięta, najzwyczajniej nie wiedziałam czego się spodziewać. Ostatecznie lista w pełni zapełniła się nowymi dla mnie imionami i nazwiskami.

Niektóre z nich bardzo mnie zaskoczyły, np. jedna z dziewczyn nazywa się Mwanne, co oznacza Numer Cztery. Często nadawanie imion uzależnione jest od okoliczności narodzin dziecka. I na przykład gdy na świat przychodzą bliźniaki, pierwsze dziecko zawsze nazywa się Kulwa albo gdy podczas porodu pojawią się komplikacje dziecko może nazywać się Shida, co oznacza Problem, imiona pochodzą też od dnia tygodnia, w którym dziecko przyszło na świat ale jest też dużo imion, które spotkamy w kulturze europejskiej – z tą różnicą, że zapis może być zupełnie inny, jedno imię - Coleta (tej samej osoby) zostało zapisane na wiele sposobów: Coreth, Coreta, Collether, Koleta, Coletha. Często jest to po prostu zapis fonetyczny. Tanzańczycy również w mowie i piśmie nagminnie zamiast litery L stosują R, np. zamiast słowa solar pojawia się sorar, co nierzadko prowadzi do zagwozdek w klarownej komunikacji.

Większość dziewczyn, które przybyły na seminarium ukończyły tylko szkołę podstawową – 7 klas, wiele z nich nawet nie nauczyło się w tym okresie pisać. Przybyły również takie, które nie ukończyły żadnej szkoły, dziewczęta, które przerwały edukację w połowie szkoły średniej oraz te, którym udało się ją ukończyć.

Wspólnym mianownikiem dla nich jest to, że żadna z nich już nie będzie kontynuowała nauki. Dla niektórych droga jest zamknięta ze względu na fakt, że zostały młodymi matkami, co automatycznie zgodnie z regulacjami prawnymi zabrania im tego, inne prozaicznie nie mają pieniędzy na edukację albo po prostu ich rodzice zadecydowali o ich przyszłości, oczekując że będą pracować: w domu, uprawiać ziemię.

Poznając dziewczyny trochę bliżej mogę stwierdzić, że jestem z nich naprawdę dumna. Pomimo trudnych sytuacji, w których się znajdują, przybyły, zaangażowały się, chętnie współpracowały i nadal chcą kontynuować naukę, dzieląc się tym czego mogły doświadczyć z dziewczynami z wiosek, z których pochodzą. Program edukacyjny, z którym rozpoczęłam do nich jeździć, prowadząc co tydzień seminaria wraz z uczestniczkami, zakończonego skondensowanego w bardzo krótkim czasie seminarium w Bugisi, dotyczy trzech bardzo podstawowych i ważnych obszarów życia, tj. umiejętności życiowych, zdrowia i przedsiębiorczości (innym razem opowiem o tematach bardziej szczegółowo).

Mija już drugi tydzień od czasu rozpoczęcia mojej pracy misyjnej. Każdy dzień jest przygodą i ciężką pracą. Mam poczucie, że codziennie potrzebuję więcej godzin, czasami myślę sobie, że gdyby dało się funkcjonować bez potrzeby spania, pewnie wykorzystałabym każdą chwilę ale i tak byłoby ich mało. Jest inaczej. Uczę się więc jak najlepiej wykorzystywać momenty, które są mi dane. Ciesząc się wciąż dobrym zdrowiem i siłami, które po pierwsze, płyną z modlitwy a po drugie z radości spotkania z dziewczynami, z którymi pracuję. Ale o tym opowiem już innym razem…

Seminarium w Bugisi

Popołudniami dziewczyny integrowały się podczas gier sportowych. Byłam pod wrażeniem ich umiejętności dynamicznej gry w piłkę w spódnicach.

By móc dać im jeszcze więcej, nauczyłam się szydełkować.

Dziewczyny uczą się szydełkować

Najmłodsza uczestniczka seminarium

Lulu - projekt, który rozpoczęłam realizować w okolicznych wioskach.

W wiosce Mwanono musiałam utworzyć dwie grupy, ponieważ powstała grupa 37 dziewczyn, które chcą uczestniczyć w projekcie. Dzięki uprzejmości dyrektora, możemy prowadzić seminaria w szkole średniej.