Przejdź do głównej zawartości

Obdarowywana

Przeżyłam kolejny piękny i wyjątkowy w swej prostocie dzień. Dostrzegłam bogactwo ludzi, którzy mnie otaczają. Podczas dzisiejszego seminarium młode dziewczyny, matki uczyły się o różnych umiejętnościach życiowych, które pomagają człowiekowi zdobyć samodzielność, pewność siebie, zaplanować cele na przyszłość, dobrze żyć ze społecznością i pomagać innym. 

Urzekła mnie ich postawa. Z zaciekawieniem dziecka wsłuchiwały się i chłonęły jak gąbka wszystkie treści – dla niektórych nowe dla innych po prostu ubrane w słowa. Ale bezspornie potrzebne. Niektóre z nich urodziły dzieci w nastoletnim wieku, nie mając jeszcze szansy na zdobycie życiowego doświadczenia, musiały zmierzyć się z nową dla nich sytuacją bez żadnego przygotowania. 

Wierzę, że wiedza którą dziś zdobyły i będą otrzymywać podczas kolejnych spotkań posłuży im, ich dzieciom i społeczności, w której żyją. Wśród uczestniczek były również ich dzieci, ujmujące aniołeczki. Właściwie nie przeszkadzały swoim mamom, które do perfekcji mają opanowane noszenie ich, opasanych chustą, na plecach. Nie utrudnia im to absolutnie niczego. Za każdym razem jestem pod wrażeniem ich sprawności, siły i wytrwałości podczas pracy, jazdy na rowerze, przemierzonych – z wodą lub ciężkim workiem na głowie – kilometrów. 

Dzisiejszy dzień był pełen zachwytów. Facylitatorki, które dziś ze mną przybyły mają w sobie silnie rozwiniętą odpowiedzialność społeczną i automatyczną reakcję na sytuacje, w których dostrzegają potrzeby innych. Dziś dając sposobność mamom do swobodnej nauki, zajęły się ich dziećmi, umożliwiając im pełną koncentrację. Doświadczam tego dobra zawsze gdy się spotykamy. Wtedy ochoczo chwytają za wszystkie rzeczy, które mam ze sobą. Na początku zwyczajnie głupio się czułam, gdy mnie wyręczały. Myślałam, że tak nie powinno być, że nie mogę na to pozwolić. Ale z czasem zrozumiałam, że to jest odpowiednie zachowanie dla ich kultury. Już teraz nie reaguję jak Zosia Samosia, która sama może wszystko zrobić ale przyjmuję ich pomoc z uśmiechem i ogromną wdzięcznością.

Wracałyśmy ze spotkania, drogą dosyć trudną do przemierzenia w okresie deszczowym, z powodu powstałych w poprzek drogi deszczowych ustrojów wodnych. Ale to sprawiło, że prowadziłam auto powoli. Dzięki temu miałam okazję dostrzec otaczającą mnie rzeczywistość. Do domu odprowadziły mnie: zachód słońca, kłębiaste jak wata cukrowa chmury i pola ryżowe skąpane w różowo – złotej poświacie. Wszystko to sprawiło, że poczułam się jakbym była w bajkowym świecie, będąc główną bohaterką opowieści z bardzo szczęśliwym zakończeniem.

Jak to w bajkach bywa zazwyczaj na koniec następuje jakiś zwrot akcji. Jednak w mojej było inaczej. Nieustannie towarzyszyły mi zachwyt i zadowolenie. Jak co dzień, gdy dotarłam do domu, garaż był już otwarty, a na zewnątrz czekała na mnie gromadka chłopców – ministrantów, którzy czynnie angażują się w życie kościoła. Poczułam się jak w domu, w którym jego członkowie z uśmiechem i gotowością by nieść pomoc, czekają na to brakujące ogniwo.
Przyjeżdżając do Tanzanii od początku, czuję się obdarowywana, mając wrażenie, że nieustannie otrzymuję więcej niż daje. W sposób szczególny ludźmi, których obecnością się raduję.









Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Praca, która uszczęśliwia...

Pięciodniowe seminarium w Bugisi zapoczątkowało bardzo intensywny ale jednocześnie piękny i dający ogromną satysfakcję czas. Ożywiło ono również proces jeszcze większego uczenia się zaufania Bogu poprzez zdarzenia nie do przewidzenia oraz pojawiające się trudności. Jednocześnie dzięki tym przeżyciom mogłam doświadczyć ogromnej wolności poprzez zgodę na to co się działo. Ale to było możliwe tylko dzięki wierze, że każda ta chwila jest pobłogosławiona przez Boga. Mimo że od początku seminarium zostało zaplanowane dla 20 dziewczyn z okolicznych wiosek, do ostatniej chwili nie wiedziałam, ilu uczestniczek mogę się spodziewać. Drogą informowania o takich inicjatywach jest przekazywanie listów do katechetów lub leaderów wiosek. Oczywiście każdy z nich bywa bardzo zajęty, miałam więc nadzieję, że mimo tego, uda im się zebrać odpowiednią liczbę zainteresowanych. Niestety do końca nie znałam liczby osób. A to dostarczało przeszkód związanych z przygotowaniem miejsc noclegowych, posiłków,...
1 komentarz
Czytaj więcej

W tanzańskiej kuchni

Mówi się, że kuchnia zbliża ludzi. Zdecydowanie się z tym zgadzam. Czy można lepiej spędzić dzień niż wśród ludzi, którzy potrafią dostrzegać radość w najdrobniejszych wydarzeniach dnia? O tym dzisiaj, czyli dzień z życia wśród ludzi sukuma. Jedną z najpopularniejszych potraw w Tanzanii jest ugali. Zapytana wczoraj czy już potrafię je przygotować niestety musiałam zaprzeczyć. Ale na pierwszą lekcję długo nie musiałam czekać. W odpowiedzi na zaproszenie żony głównego katechisty z naszej parafii – Karoliny, wraz z Łucją – świecką misjonarką SMA, udałyśmy się dzisiaj do ich domu, by zmierzyć się z tym zadaniem. Oczywiście już od początku było dużo śmiechu, ponieważ przedstawiając się, posłużyłam się imieniem w języku sukuma, które wczoraj otrzymałam – Geni , to znaczy: Gość . Myślę, że to określenie trafnie opisuje pewną część mnie. Czerpię bowiem ogromną przyjemność ze spotkań z ludźmi, z możliwości poznawania ich i „marnowania” wspólnie czasu. Z każdego takiego...
2 komentarze
Czytaj więcej
„ Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a odchodząc będzie im usługiwał.”  (Lk 12, 37) W tym dniu nie mieliśmy z Athanasem powodów, by się smucić. Ta opowieść poświęcona jest Athanasowi Dotto Vedastus SMA , dla którego wczorajszy dzień był wyborem, który będzie determinował jego przyszłość. Będąc diakonem, stał się kapłanem, przyjmując święcenia kapłańskie z rąk biskupa Yude Thaddeus Ruwa'ichi.  Podczas gdy w Polsce prymicja, czyli pierwsza Eucharystia, którą sprawuje nowo wyświęcony kapłan odbywa się w parafii, z której kandydat się wywodzi. Tu jest inaczej, gdyż to właśnie święcenia są wydarzeniem, które przeżywa się we własnej parafii. Dla porównania w Polsce są one przyjmowane w katedrze, w diecezji w której kandydat kończył seminarium. Dla wszystkich parafian miejscowości Ngudu i Stowarzyszenia Misji Afrykańskich było to wielkie wydarzenie, do którego parafia przygotowywała się od wielu miesięcy, aby wspólnie dzielić radość z daru, jakim jest nowy ka...
2 komentarze
Czytaj więcej